Daimo, meu santo,

 anque os pés teña coxos,

 mancos os brazos.

    Unha muller sin home...

 ¡santo bendito!,

 e corpiño sin alma,

 festa sin trigo,

 pau viradoiro,

 que onda queira que vaia

 troncho que troncho.

    Mais en tendo un homiño,

 ¡Virxe do Carme!,

 non hai mundo que chegue

 para un folgarse;

 que, zambo ou trenco,

 sempre é bo ter un home

 para un remedio.

    Eu sei dun que cobiza

 causa miralo,

 lanzaliño de corpo,

 roxo e encarnado;

 carniñas de manteiga,

 e palabras tan doces

 cal mentireiras.

    Por el peno de día,

 de noite peno,

 pensando nos seus ollos

 color de ceo;

 mais el, xa doito,

 de amoriños entende,

 de casar pouco.

    Facé, meu San Antonio,

 que onda min veña

 para casar conmigo,

 nena solteira;

 que levo en dote

 unha culler de ferro,

 catro de boxe,

    un hirmanciño novo

 que xa ten dentes,

 unha vaquiña vella

 que non dá leite...

 ¡Ai, meu santiño!

 Facé que tal suceda,

 cal volo pido.

    San Antonio bendito,

 dádeme un home,

 anque me mate,

 anque me esfole.

 Que, zambo ou trenco,

 sempre é bo ter un home

 para un remedio.

    Adios, ríos; adios, fontes;

 adios, regatos pequenos;

 adios, vista dos meus ollos:

 non sei cando nos veremos.

    Miña terra, miña terra,

 terra donde me eu criei,

 hortiña que quero tanto,

 figueiriñas que prantei,

    prados, ríos, arboredas,

 pinares que move o vento,

 paxariños piadores,

 casiña do meu contento,

    muíño dos castañares,

 noites craras de luar,

 campaniñas trimbadoras

 da igrexiña do lugar,

    amoriñas das silveiras

 que eu lle daba ó meu amor,

 camiñiños antre o millo,

 ¡adios, para sempre adios!

    ¡Adios groria! ¡Adios contento!

 ¡Deixo a casa onde nacín,

 deixo a aldea que conozo

 por un mundo que non vin!

    Deixo amigos por estraños,

 deixo a veiga polo mar,

 deixo, en fin, canto ben quero...

 ¡Quen pudera non deixar!...

 .........................................

    Mais son probe e, ¡mal pecado!,

 a miña terra n'é miña,

 que hastra lle dan de prestado

 a beira por que camiña

 ó que naceu desdichado.

    Téñovos, pois, que deixar,

 hortiña que tanto amei,

 fogueiriña do meu lar,

 arboriños que prantei,

 fontiña do cabañar.

    Adios, adios, que me vou,

 herbiñas do camposanto,

 donde meu pai se enterrou,

 herbiñas que biquei tanto,

 terriña que nos criou.

    Adios Virxe da Asunción,

 branca como un serafín;

 lévovos no corazón:

 Pedídelle a Dios por min,

 miña Virxe da Asunción.

    Xa se oien lonxe, moi lonxe,

 as campanas do Pomar;

 para min, ¡ai!, coitadiño,

 nunca máis han de tocar.

    Xa se oien lonxe, máis lonxe

 Cada balada é un dolor;

 voume soio, sin arrimo...

 Miña terra, ¡adios!, ¡adios!

    ¡Adios tamén, queridiña!...

 ¡Adios por sempre quizais!...

 Dígoche este adios chorando

 desde a beiriña do mar.

 Non me olvides, queridiña,

 si morro de soidás...

 tantas légoas mar adentro...

 ¡Miña casiña!,¡meu lar!

    Era un domingo, i ó raiar do día

 na aldea de San Fiz xa non dormía

 home, rapaz, nin vella co alborozo

 porque Ramón casaba con María,

 i o padriño do mozo,

 que era un ricacho dun lugar veciño,

 entre foguetes, gaitas, carne e viño

 i otras pitanzas deste aquel, puxera

 ás xentes do lugar en bon camiño.

 Desque a parva tomaron

 con resolio e rosquillas, o gaiteiro

 na eira do cura alegre, de primeiro

 a alborada tocara,

 despois á cas dos noivos de seguida

 fora a facer por vida,

 e prosigueu tocando

 e con tantos primores floreando

 a alborada graciosa e brincadeira

 que todos reloucando

 polo escoitar, se foron axuntando

 onda a casa dos noivos, na lumeira

 e o sobrado, a subire i a baixare

 tódolos conocidos;

 coma que eran compridos

 i había viño e rosquillas a fartura,

 co deño do bebere i o tocare

 dou en falar a xente polos codos.

 E encomenzou a risa

 i empezan os foguetes a estalare,

 asustando a facenda do lugare;

 deno as campanas en tocar á misa

 i os nenos en xogar i en garulare.

 I estando todos nesta

 ó son dun bombo grande coma un cesto,

 comenzou a pitar un crarinete

 i a máis unha trompeta dos infernos.

Yo tuve una dulce madre,

concediéramela el cielo,

más tierna que la ternura,

más ángel que mi ángel bueno.

En su regazo amoroso,

soñaba... ¡sueño quimérico!

dejar esta ingrata vida

al blando son de sus rezos.

Mas la dulce madre mía,

sintió el corazón enfermo,

que de ternura y dolores,

¡ay!, derritióse en su pecho.

Pronto las tristes campanas

dieron al viento sus ecos;

murióse la madre mía;

sentí rasgarse mi seno.

La virgen de las Mercedes,

estaba junto a mi lecho...

Tengo otra madre en lo alto...

Pobre alma sola!, no te entristezcas,

deja que pasen, deja que lleguen

la primavera y el triste otoño,

ora el estío y ora las nieves;

que no tan sólo para ti corren

horas y meses;

todo contigo, seres y mundos

de prisa marchan, todo envejece;

que hoy, mañana, antes y ahora,

lo mismo siempre,

hombres y frutos, plantas y flores,

vienen y vanse, nacen y mueren.

Cuando te apene lo que atrás dejas,

recuerda siempre

que es más dichoso quien de la vida

mayor espacio corrido tiene.